farsça – فارسی – persian

عمر را میدان غنیمت هر نفس

چون رود دیگر نیاید باز پس

Ömrünü ganimet ve nimet bil, ömründen bedel her nefesi ganimet bil. Çünkü ömür gider dahî geri gelmez. Bu sûrette insan ömr-i azîzini mahaline harc-ı sarf elzemdir. Ve ömrü sarfa mahal ancak zikrullah ve aşkullah ve taât ve ibâdet-i Huda’dır. Gayrı neye sarf olunsa telef ve zâyi sayılır.

هر که او بر عیب خود بینا شود

روح او را قوتی پیدا شود

Her kimse ki o âdem kendi ayıbını görücü olur, onun rûhuna bir kuvvet zâhir olur.

Nitekim kişi noksânını bilmek gibi irfân olmaz denmiştir.

هر که کاری نیک یا بد میکند

آن همه می دانکه باخود میکند 

Her kimse ki bir iyi iş yahut bir çirkin iş işler, o cümleyi bil ki kendine eyler. Yani kişi ne ederse kendine eder. Gerek hayır ve gerek şer. Kurân-ı Azîm’de gelmiştir (Men ‘amile sâlihan felinefsih ve men esâe fe’aleyhâ 45/15)